پارسیان از آنجا که منطقه ای است مهاجر پذیر آداب و رسومش نیز با گذر زمان دستخوش تغییر و بعضاً تحول جدی قرار گرفته است . آداب و رسوم مردم و رسم عروسی و غیره مانند شهرهای بزرگ کشور است . ولی علیرغم همدلی و همکاری مردم در مراسماتی مانند عروسی و عزاداری و ایام عید و غیره دیگر نشانی از بردن عروس با پای پیاده و خواندن ترانه های محلی پاشو تا بریم – عاروسم و ... کمتر خبری است . دیگر داماد را "سَر اَو" یعنی در مزرعه ای که حوضی و آبی بود نمی برند , بلکه وی را به خانه ی دیگری می برند تا حمامی کند و لباس دامادی بر تن نماید . به هر حال هنوز هم مراسمی مانند "قبله ی دعا" و ضرب و نوای مطربان محلی مانند نوای نی انبان و غیره در عروسی ها و سایر مراسمات برقرار است .
غذاها و شیرینی های محلی :
گرچه امروز آهنگ تجدد در هر جایی نواخته می شود و با حرکت به سوی تجدد واژگان محلی رنگ می بازند و از دایره بیرون می روند , خوشبختانه گاهی بر سر سفره ای غذاهای محلی مانند "گویده" – "هریسه" – "اَوپیا" – "ودام" – "برنج شیرین و ماهی" – "برنج رشتکو" – "نان و مهیاوه" – "ارهین" و "پلیل" دیده می شود . از شیرینی های این منطقه نیز می توان از "لقیمات" – "خمفروش" – "رنگینک" و "خرما گرمک" نام برد . مخصوصاً که در ماه مبارک رمضان شیرینی ها بیشتر خودنمایی می کنند .
صنایع دستی :
روزگاری حصیربافی و گلیم بافی و صنایع ساخته شده از برگ های درخت نخل که "پیش" خوانده می شود جلوه ای خاص داشت . بادزن – جارو – چاکون – کَتَل و پرونگ از همین گونه اند . اما با تغییر شیوه زندگی همه چیز دگرگون شده است و حتی درخت نخل که روزگاری "عمه ی انسان" خوانده می شد از چشم افتاده است . گویی کس نمی داند خرما نعمتی است که در هر زمانی بدان نیازمندیم . بادله دوزی – سوزن دوزی از دیگر صنایع دستی این منطقه است .
دین و مذهب و زبان :
دین مردم این دیار مسلمان و دارای مذهب سنی شافعی و شیعه دوازده امامی هستند که با کمال آرامش و احترام در کنار هم زندگی می کنند و با هم پیوندهای خانوادگی دارند خوشبختانه تاکنون هیچ موجی نتوانسته خدشه ای بر همزیستی مسالمت آمیز آنان وارد نماید. زبان مردم به جز مرکز شهر و محله ی احشام گونه ای از زبان لاری است . مرکز شهر و محله ی احشام با گویشی مرکب از گویش های آبادانی , بوشهری سخن می گویند . بعضی از روستاها نیز به زبان عربی حرف می زنند .
پوشش و محل سکونت مردم :
در روستاهای عرب زبان این منطقه مردان لباس سفید و بلند عربی و زنان نیز عده ای از برقع استفاده کرده و لباس محلی به تن می کنند عده ای از بانوان نیز از عبایه و اُرنی استفاده می کنند . در خصوص محل سکونت در گذشته و تا حدودی در حال حاضر مخصوصاً در روستاها خانه ها را با خشت خام و سنگ می ساختند و خانه ها به گونه ای بود که اتاق ها به امتداد هم و جلو آن را با ستون بدون درب می ساختند و بعضی از اتاق ها را در جهت غالب وزش باد درست می کردند و مابقی زمین نیز جهت حیاط استفاده می کردند. اتاق میهمان و حمام و دستشویی را با فاصله از محل خواب زندگی اعضای خانواده و در گوشه ای از حیاط درست می کردند .
